Małe, złote punkciki.

Opowiadanie dedukuję wspaniałej, wyjątkowej osóbce, która dzisiaj postarzała się o kolejny roczek.  

Spełnienia marzeń! :*

Pamiętam ten wieczór, jakby to było wczoraj. Słońce kilka godzin wcześniej schowało się za horyzontem, na niebie pojawił się księżyc przypominający srebrną, świecącą kulkę. I gwiazdy. Tamtej nocy było ich mnóstwo. Małe, złote punkciki.

Uwielbiałam patrzeć w niebo, zarówno za dnia, jak i nocami. W lecie często kładłam się na soczyście zielonej trawie w ogródku i szukałam rozmaitych kształtów utworzonych przez chmury płynące po błękitnym nieboskłonie. Wieczorami zaś siadałam wraz z tatą na ławeczce koło małego stawu znajdującego się nieopodal domu. Wpatrywaliśmy się w granatowe sklepienie pokryte migoczącymi gwiazdami i szukaliśmy konstelacji.

Ale później tata wyjechał bez słowa pożegnania i skończyły się wspólne chwile spędzone na badaniu nieba, skończyły się wspólne wieczorne rozmowy i jego dźwięczny śmiech. Od tak, z dnia na dzień. Tego wieczora na ławce siedziałam sama, w ciszy. Zamiast oddać się swojemu ulubionemu zajęciu, rozmyślałam. Nie rozumiałam dlaczego tata mnie opuścił, co było powodem wyjazdu i dlaczego nikt nie chce ze mną porozmawiać na ten temat. Pamiętam też łzy, krystaliczne kropelki spływające po moich policzkach.

Było już po północy, gdy postanowiłam wrócić do domu. Jasny księżyc oświecał mi drogę, która nagle wydawała się o wiele dłuższa niż zwykle. Chyba trochę się bałam idąc samotnie. Pierwszy raz nie było przy mnie taty. Będąc koło domu zauważyłam samochód, starą, czerwoną furgonetkę należącą do taty. Mało kto jest sobie w stanie wyobrazić jak bardzo byłam wtedy szczęśliwa. Otarłam mokre policzki, poprawiłam zwiewną, pomarańczową sukieneczkę, żałując w duchu, że nie ubrałam dzisiaj tej białej, którą dostałam rok wcześniej na urodziny od taty. Weszłam szybko do domu nie dbając nawet o ściągnięcie bucików i ruszyłam do kuchni. Gdy tylko przekroczyłam próg pomieszczenia, zauważyłam płaczącą mamę i babcię, która głaskała ją delikatnie po ramieniu. Sama również nie wyglądała najlepiej, była blada i miała łzy w oczach.

- Mamusiu, co się stało? – zapytałam niepewnie podchodząc do niej. Po raz kolejny tamtego dnia zachciało mi się płakać. Łzy zbierały się w kącikach oczu zawsze, gdy widziałam, że ktoś z bliskich dla mnie osób płacze lub chociaż jest smutny. Gdy tylko usłyszała mój cichy głos, przestała szlochać, wzięła kilka głębszych wdechów, otarła policzki i posłała mi słaby uśmiech. Dobrze wiedziałam, że nie oddaje jej prawdziwych uczuć i po prostu nie chce bym się martwiła. Nie chciała zadręczać mnie swoimi problemami, ale ja nie chciałam stać bezczynnie i patrzeć jak coś ją trapi. Mimo tego odwzajemniłam uśmiech chcąc tym samym, choć trochę ją pocieszyć i mocno się do niej przytuliłam. Odwzajemniła uścisk. Trwałyśmy w takiej pozycji jakiś czas. Nie wiem dokładnie ile. Kilka minut, może godzinę lub dwie. Wtedy czas przestał mieć dla nas jakiekolwiek znaczenie.

Nawet nie zauważyłam jak babcia wyszła z kuchni, zapewne kierując swe kroki do sypialni. Gdy każda z nas usiadła już na osobnym stołku, nastała chwila ciszy. Bardzo chciałam dowiedzieć się, co się stało z tatą i dlaczego płakała, ale nie wiedziałam jak delikatnie o to zapytać. Ręce miałam schowane pod stołem, bawiłam się palcami. Miałam nadzieję, że może sama zacznie rozmowę, ale ona wyglądała jakby toczyła właśnie wewnętrzną wojnę. W końcu zebrałam w sobie całą odwagę, jaką miałam i zapytałam. Na początku nie wiedziała, co odpowiedzieć, ale mimo to, chwilę później postanowiła mi opowiedzieć, co ją trapi.

To właśnie wtedy dowiedziałam się, że tata wyjechał na wojnę i że tego wieczoru mama dostała list, w którym było napisane, że uznawany jest za zaginionego. Tak naprawdę, ucieszyłam się. Pomyślałam sobie, że pewnie gdzieś dobrze się ukrył i nie mogli go znaleźć; zawsze był dobry w grę w chowanego. Mama nie rozumiała mojego delikatnego uśmiechu, który pojawił się na mojej twarzyczce, ale gdy wyjawiłam jej moją teorię, uśmiechnęła się i przytaknęła przyznając mi rację. Jako siedmiolatka nie wiedziałam jeszcze, że tata prawdopodobnie nie żyje, ale może dzięki temu, tamtej nocy spałam wyjątkowo dobrze. Wtedy byłam pewna, że wróci.