Zdradliwe zielone światło.

Czym jest szczęście? Dla jednych są to pieniądze, dla innych miłość. Są też tacy, którym wystarcza koc, gorąca czekolada i dobra książka. Dla każdego jest ono czymś innym. Dla Piotra było chwilą, w której ujrzał świat. Wszystkie kolory, kształty, które go otaczały. Po raz pierwszy w życiu nie musiał niczego sobie wyobrażać.

Pierwsze chwile po operacji były dla niego czymś niezwykłym. Mimo iż na początku oślepiła go biel sali szpitalnej, w której się znajdował, połączona z jasnym światłem wpadającym przez duże oko, na jego ustach pojawił się szeroki uśmiech. Rozejrzał się, przyglądając się każdemu szczegółowi z dokładnością. Pomięta, lekko przybrudzona pościel, nalepki na parapecie, różne napisy na szafeczce stojącej tuż przy łóżku. Chciał wszystko zapamiętać jak najlepiej, gdyby znów stracił wzrok. Choć starał się nie dopuszczać do siebie takiej możliwości, ona ciągle go nękała. Wszelkie wątpliwości i troski wyparowały nagle, gdy jego wzrok przykuła dziewczyna. Siedziała w kącie na krześle, opierając się o ścianę. Jej oddech był płytki i umiarkowany, klatka piersiowa delikatnie się unosiła. Spała. Nie wiedział, kto to jest, aczkolwiek miał nadzieję, że to Miśka. Zabawne, nawet nie wie, jak jego ukochana wygląda, a mimo to darzy ją tak głębokim uczuciem. Czyż to nie jest sprzeczne z wszystkimi zasadami, według których ludzie wybierają sobie partnerów? W końcu każdy zwraca uwagę na wygląd, jedni bardziej, inni prawie w ogóle, ale jednak.

Dziewczyna poruszyła się gwałtownie, a już po krótkiej chwili otworzyła oczy, potarła je i jeszcze śpiącym wzrokiem rozglądnęła się po sali, jakby nie wiedziała gdzie jest. Swoje spojrzenie zatrzymała na Piotrze i przez chwile wpatrywała się w niego oniemiała. Zamrugała kilkakrotnie sprawdzając, czy na pewno nie śpi – istniało przecież tak wielkie prawdopodobieństwo, że się nie obudzi z narkozy.. Gdy tylko oprzytomniała już w pełni zdając sobie sprawę, że to rzeczywistość, podeszła szybko do łóżka.

- Jak się czujesz? – zapytała, a jej oczy były wypełnione troską. I tak rozpoczęła się długa rozmowa na wiele tematów, a towarzyszyły jej ciągłe spojrzenia.

~*~

Wreszcie mógł wyjść ze szpitala. Zobaczyć malusieńki skrawek świata, który przez poprzednie tygodnie mógł oglądać wyłącznie z okna. Przyglądał się wszystkiemu i wszystkim z zainteresowaniem, czasami ze zdziwieniem. Niekiedy spoglądał na coś z jawnym rozczarowaniem. Wiele rzeczy wyobrażał sobie zupełnie inaczej, a teraz musiał spotkać się z szarą rzeczywistością.

Zatrzymali się na przejściu dla pieszych koło starszej pani z malutkim pieskiem na smyczy, który podbiegł do Piotra merdając ogonem. Oparł swoje przednie łapy na jego nogach i wpatrywał się w niego swymi dużymi, brązowymi oczami. Chłopak uśmiechnął się, kucnął i wysunął do niego dłoń z zamiarem pogłaskania zwierzaka. Psiak jednak natychmiastowo odsunął się i wrócił przestraszony do swojej właścicielki. Piotr nie rozumiejąc, co się właściwie stało, nie potrafiąc odpowiedzieć sobie na pytanie, czemu pupil uciekł, wrócił do pozycji wyprostowanej z lekkim grymasem na twarzy.

Zielone światło rozbłysło, informując przechodniów, że mogą bezpiecznie przejść przez ulicę. Miśka ruszyła, nie czekając na chłopaka, który ruszył sekundę później i szedł teraz kilka kroków za nią. I nagle, jakby czas zwolnił. Miśka odwróciła się przestraszona, słysząc pisk opon, jak i ciche krzyki niektórych osób. Zobaczyła światło samochodu, a następnie usłyszała trzask, kiedy ciało Piotra uderzyło o maskę. Nie wiedziała, co dokładnie stało się w sekundzie, kiedy zmęczone oczy kazały jej zamrugać. Ale co za różnica? Przecież nic i tak nie mogłaby zrobić. Wkoło samochodu, chłopaka i niej samej zaczęli zbierać się wystraszeni ludzie, szepcząc między sobą. Po chwili pojawili się lekarze z pobliskiego szpitala, a następnie policjanci. A ona stała i tępo patrzyła przed siebie.

Jeden z lekarzy wypowiedział zdanie, które zrujnowało całkowicie życie Miśce.

On nie żyje.

Trzy słowa dudniły jej w głowie, doprowadzając ją do szaleństwa. Nie mogła wydusić z siebie ani jednego słowa. Nie mogła się ruszyć, miała wrażenie, że grunt wali się pod jej stopami. Wszystko przed jej oczami zamazało się, kształty zmieniały się w kolorowe plami, łączące się ze sobą, a następnie rozdzielając się. Zachwiała się. Poczuła czyjeś ramiona obejmujące ją, powstrzymując jej ciało przed upadkiem. A następnie była już tylko ciemność.

____________________________________________________________ 

Opowiadanie napisałam w wieku trzynastu lat, będąc w pierwszej klasie gimnazjum. Było ono dodatkowym zadaniem, które polegało na napisaniu własnego epilogu do książki Krystyny Siesickiej „Beethoven i dżinsy”, której fragment czytaliśmy na lekcji. Niedawno znalazłam to opowiadanie i postanowiłam dodać na bloga, gdyż było to moje pierwsze „dzieło” literackie, z którego byłam zadowolona. W opowiadaniu nic nie zmieniałam poza poprawieniem błędów ortograficznych i interpunkcyjnych.