Jeden taniec, jedna chwila.

Rozglądała się nerwowo poszukując ciemnej czupryny, tych niesamowicie intensywnie niebieskich oczu i cynicznego uśmieszku na twarzy.

Czyżby go nie było? Nie, musiał być. Obiecał.

Poczuła lekki uścisk na ramieniu. Jej serce zaczęło szybciej bić, na twarzy pojawił się uśmiech, a w czekoladowych oczach iskierki radości. Zadarła głowę lekko do góry, wiedząc, że brunet jest o wiele wyższy i obróciła się powoli, starając się o jak największą grację i dobre wrażenie. Ale zamiast napotkać parę niebieskich oczu ujrzała zmierzwioną blond czuprynę. Opuściła lekko głowę, teraz patrzyła się wprost przed siebie, na dość przystojnego chłopca. Miał oliwkowe oczy, na nosie okulary, ubrany był w dobrze skrojony czarny garnitur i białą koszulę. Iskierki w jej oczach przygasły, starała się z całej siły, by na jej twarzy nie zagościł grymas niezadowolenia.

Rozczarowanie.

Czemu zawsze spotyka nas w tych chwilach, na które tak długo czekaliśmy?

- Zatańczysz? – zapytał niepewnie. – Jeśli chcesz, oczywiście – dodał szybko. Widać było że bardzo się denerwuje. Ten gest, ten zlepek słów, to jedno krótkie pytanie. To wszystko kosztowało go tak dużo. Przygotowywał się do tego momentu od długiego czasu, a teraz wszystko, co tak starannie zaplanował, rozsypało się. Cała jego pewność siebie ulotniła się w jednej chwili.

- Jasne – odparła po chwili. Nie wiedziała, że te kilkanaście sekund podczas których zastanawiała się nad propozycją, rozważając wszystkie za i przeciw, było istną męczarnią dla chłopaka. Nie wiedziała. Bo niby skąd miała wiedzieć.

Posłała mu wymuszony uśmiech i weszła na parkiet poprawiając nerwowo brązowe włosy spływające delikatnymi falami po ramionach. Bała się, że chłopak domyślił się, że nie jest zbyt uradowana, a ostatnie na co miała ochotę, to popsucie mu całkowicie humoru. Wystarczyło, że ona nie była zbyt szczęśliwa. W tle leciała jakaś szybka, rytmiczna piosenka, której nigdy wcześniej nie słyszała. Wokół panował istny tłok, kilka przyjaciółek śmiejących się tańcząc w kółku, kilka obściskujących się par. I ani śladu po Nim. Blondyn coś do niej mówił, lecz nie słuchała go. Mimo usilnych starań wyłączyła się, wpadła w trans, wszystkie miłe wspomnienia z Nim pojawiły się jej przed oczami.

Gdy tylko piosenka dobiegła końca, bez pożegnania zeszła z parkietu i podeszła do jednego z stolików. Chwyciła plastikowy, czerwony kubek z ponczem i wypiła go szybko. Westchnęła cicho. Sama nie wiedziała czemu chciało jej się płakać. Łzy zaczęły napływać jej do oczu, ale szybkim ruchem dłoni przetarła je, zanim słone krople zaczęły wypływać. Podniosła głowę i jeszcze raz omiotła salę spojrzeniem. I wtedy Go ujrzała. Stał przy przeciwległej ścianie i rozmawiał z kilkoma dziewczynami, które co jakiś czas zalotnie chichotały.

Zalała ją fala różnorakich uczuć. Żal, smutek, jak i wściekłość i irytacja. Nie była zła na niego, nie miała o co, nie miała prawa się gniewać. Była wściekła na samą siebie, bo był zbyt nieśmiała, za mało pewna siebie, by do niego najzwyczajniej podejść.

I nagle spojrzał w jej stronę. Miała wrażenie, że patrzy wprost w jej oczy.

Zaczął zmierzać w moją stronę, byłam zaskoczona i szczęśliwa, ale zarazem targały mną wątpliwości, czy na pewno idzie do mnie. Szybko przekonałam się, że nie było o co się martwić.

- Mogę panią prosić? – zapytał kłaniając się niczym dżentelmen z filmów, które tak często oglądałam i wyciągnął dłoń w moim kierunku. Podałam mu rękę, po czym on ledwo wyczuwalnie musną ją swoimi ustami. Miejsce na dłoni, które pocałował paliło, a ja byłam przeszczęśliwa.

Weszliśmy na parkiet. Z głośników zaczęła płynąć dobrze znana mi melodia. „All I Need” Within Temptation. Położył prawą rękę na moim biodrze, a drugą chwycił moją dłoń. Zaczęło się powoli i niewinnie, przesuwaliśmy się zaledwie o milimetry, które już po chwili zmieniły się w centymetry. Pozwoliłam , by robił ze mną wszystko na co ma ochotę, byłam jego lalkę, marionetką albo przynajmniej tak się czułam. Przestałam zwracać uwagę na wszystkich, którzy przyglądali nam się z zaciekawieniem. Nic się teraz dla mnie nie liczyło, nic, prócz Niego. Byłam tylko, ja i On. Tylko ta chwila miała dla mnie znaczenie. I nagle, pod wpływem impulsu, przerwałam taniec i najzwyczajniej w świecie się do niego przytuliłam. Nie odtrącił mnie, wręcz przeciwnie. Objął i powoli kołysał w przód i w tył, jak gdyby próbował mnie uspokoić. W jego ramionach czułam się tak bezpiecznie. Zalała mnie fala ciepła i radości. Spojrzałam mu w oczu. Te piękne, niebieskie oczy, głębokie jak ocean. Nawet nie wiem kiedy otworzyłam usta, z których wydobył się cichy, prawie bezgłośny szept:

- Kocham cię..

- Mówiłaś coś? – usłyszała obok siebie. Spojrzała w tamtą stronę. Pochylała się nad nią jej najlepsza przyjaciółka. Rude, lekko kręcone włosy miała upięty w luźny koczek, a intensywnie zielone oczy podkreśliła czarną kredką. Ubrana była w białą, zwiewną sukienkę przed kolano i tego samego koloru baletki. Miała zmarszczone czoło i z zaciekawieniem przyglądała się dziewczynie. Ta, dopiero teraz uświadomiła sobie, że ten taniec, ta cała sytuacja, to tylko wymysł jej wyobraźni. Złudzenie, omamy, zwykła fikcja.

Westchnęła cicho z żalem i pokręciła przecząco głową. Jej przyjaciółka posłała jej tylko jeszcze jedno zatroskane spojrzenie, poklepała ją po ramieniu i wróciła do swojego partnera.

Brązowowłosa spojrzała na drugi koniec pomieszczenia. Nie było Go tam. Już nie. Pociągnęła nosem i zaczęła rozglądać się ze znużeniem po sali. I dopiero teraz zobaczyła, jak wszystko to, co widziała w swoich wyobrażeniach, ta cudowna chwila, za którą oddałaby wszystko, spełnia się. Problem w tym, że główną bohaterką nie była ona.

Zabolało? Jak jeszcze nigdy..