Melodia spoza czasu.

Ruszyła biegiem wąską uliczką, zarośniętą i zaśmieconą z kilkoma kałużami. „Niezły tor przeszkód”, pomyślała przeskakując nad kolejną dziurą, tym razem większą, a następnie zręcznie wymijając spory karton leżący na środku. Znajdowała się właśnie w najobskurniejszej dzielnicy, jaką znała. Ciemne, wąskie uliczni, stare, zniszczone kamienice, gotowe, by zawalić się w każdej chwili. Wszędzie wilgotno, mokro i cicho. Dzielnice były oddzielone od siebie mostami, przez które teoretycznie nie wolno było przechodzić, lecz praktyka nie teoretyzuje. Nikt od dawna nie pilnował przejść, więc gdy tylko zobaczyła strażnika, jej oczy znacznie się powiększyły. Nie przestała jednak racjonalnie myśleć, ukryła się za jednym z budynków, by na spokojnie przemyśleć plan działania.

„Muszę przedostać się na drugą stronę mostu, ale jak przemknąć obok strażnika, tak, żeby na pewno mnie nie dostrzegł”?, myślała gorączkowo. Nagle poczuła szarpnięcie i jeszcze w tej samej sekundzie stała twarzą w twarz ze strażnikiem, który uśmiechał się do niej paskudnie, pokazując przy tym swój krzywy zgryz. W innej sytuacji zaczęłaby się śmiać, lecz teraz zdecydowanie nie było jej do śmiechu.

Wpadła.

~*~

- Mamo, co to jest? – zapytałam nie odrywając wzroku od medalika. Nie otrzymałam odpowiedzi. Rozejrzałam się po pomieszczeniu, nigdzie nie było mojej rodzicielki.

Co jest grane?

Nagle zrobiło mi się słabo, zachwiałam się. Całe życie zaczęło przelatywać mi przed oczami. Upadłam, moje ciało rozrywał ból nieznanego pochodzenia.

- Umieram? – szepnęłam tak cicho, że ledwie usłyszałam swój głos. Zrobiło mi się strasznie gorąco, a ból wzmógł się na tyle mocno, bym zaczęła krzyczeć. Bezgłośnie, gdyż nie byłam wstanie wydać z siebie żadnego dźwięku. Z każdej strony otoczyła mnie ciemność.

Umarłam?

~*~

Nie wiedziałam gdzie jestem i czy jestem sama. Tutaj, choć nie wiem dokładnie gdzie, nie było zwyczajnie ciemno – tutaj panowała ciemność doskonała. Nie było miejsc, gdzie mrok byłby bardziej rozproszony, wszędzie panowała jednolita, wszechogarniająca ciemność. Gorąca, wilgotna, ciężka, przytłaczająca ciemność, która sączyła się do płuc. Całe ciało bolało niemiłosiernie. Nie byłam w stanie wykonać choćby najmniejszego ruchu, a co dopiero wstać. Było mi przeraźliwie zimno, a pod sobą czułam wilgotną ziemię.

~*~

Nastała cisza, która mnie istnie przerażała. Drętwa, głucha cisza, której nikt nie śmiał przerwać. Znów poczułam ten okropny ból, który błyskawicznie przeszył całe moje ciało. Przeraźliwy krzyk wydobył się z mojego gardła.

Nagle do moich uszu dobiegł dźwięk, przypominał uderzenia w bęben. Jakieś głosy szepczące w rytm melodii, do której doszły jeszcze klaskanie i tupot. Przestałam myśleć o cierpieniu, o ludziach, których głosy jeszcze niedawno słyszałam. Zobaczyłam mamę, z jej oczu płynęła jakaś ciemna substancja.

Krew.

Miała brudny fartuch, miała go zawsze na sobie podczas gotowania. Wyciągnęła do mnie dłoń, jej ręka drżała, a usta delikatnie się poruszały. Mówiła coś, ale ja jej nie słyszałam.

- Przepraszam, mamo – szepnęłam.

Chciało mi się płakać, lecz ani jedna łza nie spłynęła. Ciało mojej rodzicielki rozbłysło jasnym, oślepiającym światłem, a potem wszystko zniknęło.

Znów tylko ta idealna, intensywna ciemność.