Niewłaściwy wybór, niewłaściwe zwycięstwo.

- Nienawidzę pożegnań. – Cicho westchnęła i spojrzała na chłopaka. Ból i smutek w jego oczach utrudniał jej wszystko, jemu też nie było łatwo. Nie chciał, by wyjechała, nie chciał się z nią rozstawać. Od początku wiedział, że ta chwila nadejdzie, prędzej, czy później, ale nadejdzie. Mimo tego miał nadzieję, że nie zostawi go, nie odejdzie. Niestety, teraz, gdy stali na lotnisku, musiał pogodzić się z całą sytuacją, jej decyzją. Chciał zmusić jej do zostania i choć pragnął tego ze wszystkich sił, nie mógł. Nie potrafił jej tego zrobić, znienawidziłaby go za to, a to ostatnie na czym mu zależało.

„Gdyby życie ułatwiało ludziom takie chwile”, przeszło mu przez myśl.

- Do zobaczenia.. kiedyś. – Szept z jej ust, ostatnie spojrzenie i zniknięcie wśród tłumu. Chciał za nią pobiec, przytulić, pocałować, powiedzieć, że będzie czekał, choćby całe życie, lecz teraz, kiedy pragnął tego jak niczego innego, nie mógł. Nogi odmówiły mu posłuszeństwa. Stał w bezruchu patrząc się w to samo miejsce, gdzie zniknęła mu z oczu. Mrugnął kilka razy; nic się nie zmieniło. Z kilkoma następnymi sekundami zaczęło do niego dochodzić, że mogą się już nigdy nie zobaczyć, nigdy nie spotkać, że to mogła być ostatnia chwila spędzona razem.

Miał ochotę się rozpłakać, jak małe dziecko, któremu odebrano ulubioną zabawkę. Ale ona przecież nie była rzeczą, była żywa i całkowicie prawdziwa, jedyna osoba na której mu naprawdę zależało.

- Jeszcze się spotkamy, obiecuję – wyszeptał i ruszył ku wyjściu zdecydowanym krokiem. Nie pozwoli, by to było ich ostatnie spotkanie, nie dopuści do tego. Po chwili już go nie było..

Stała spoglądając cały czas w to samo miejsce, miejsce w którym jeszcze przed chwilą był. Jej twarz nie wyrażała żadnych uczuć. Oczy puste niczym oczy lalki, usta zaciśnięte w prostą linię. Zamknęła powieki i ze spuszczoną głową zrobiła parę wdechów i wydechów, by uspokoić swój stan emocjonalny. Mimo, że nic na to nie wskazywało, cierpiała, a jej dusza wraz z sercem płakały rzewnie. Coś jej podpowiadało, by ruszyć za nim, biec ile sił w nogach, wszystko byle go do gonić, wtulić w jego ciepłe ciało i powiedzieć, że go kocha. Serce pragnęło tego, ale rozum zaprzeczał. Nie mogła zostać, musiała wracać. Nie mogła przecież wszystkiego tak nagle rzucić i oddać się w jego ręce..

Miliony powodów, by wrócić, tylko jeden, by zostać..

Potyczka między jej sercem, a rozumem nadal zostawała nierozstrzygnięta, a czas uciekał. Przesypywał się między palcami, niczym piasek, a walka trwała i trwała. Nigdy wybór nie był tak trudny, jak teraz, żaden nie przyniósł tyle bólu, ile ten, żaden nie był tak ważny.

Mijały kolejne sekundy, a ona stała i wciąż uparcie wpatrywała się w ten sam punkt, jakby tam było rozwiązanie. Doskonale zamaskowane, ale możliwe do znalezienia.

- Proszę pani, wszystko w porządku? – Zmartwienie na twarzy starszej pani ocuciło ją z rozmyślań. Pokiwała twierdząco głową i ruszyła ku barierkom, nie obracając się ani razu.

I znów wygrał rozsądek.